Blog 4: van vlokkentest tot 1e verjaardag
Gepubliceerd op:
09 september 2018
Leuk dat je weer meeleest!
Vandaag een blog over onze mooie zoon Diede. 14 september hopen we zijn 1e verjaardag te mogen vieren en voor ons is dat hééél bijzonder!
Diede zijn komst was voor ons namelijk een heel traject aan medici die met ons meekeken.
Zwanger worden was voor ons gelukkig geen issue, maar wel bestond er een kans van 25% dat hij, net als zijn zusje Mette*, zou overlijden aan 1 van de meest zeldzame stofwisselingsziekten ter wereld.
Vanaf het moment dat ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had, kon ik eigenlijk alleen maar huilen.
Het was net 9 maanden geleden dat we Mette hadden begraven, was ik hier echt wel klaar voor?!
Na Mette haar overlijden had ik immers uitgesproken dat ik, zodra alle uitslagen e.d. binnen waren, niet te lang wilde wachten met zwanger worden. Een maand na de uitslagen was ik al zwanger..
Het huilen kwam door onmacht, we hadden totaal geen grip op de situatie, we konden niets doen, enkel hopen en bidden dat dit kindje gezond zou zijn..
Toen ik 11 weken zwanger was werd er een vlokkentest gedaan. Er werd ons verteld dat i.v.m. de complexiteit van de ziekte, het wel 3 weken kon duren voor de uitslagen binnen waren. Ik kan je vertellen dat die test alleen al angstaanjagend was.. een klein slangetje dat je op de echo langs je kindje ziet schuiven.. een hoest, een nies of een verkeerde beweging kon dat kleine wezentje al in gevaar brengen.
Gelukkig kwam na 3 dagen de uitslag; hij is gezond!
Vanaf dat moment konden we eigenlijk pas beseffen dat we echt zwanger waren, wat een geluk!! Want wat hadden we gedaan als het mis zou zijn? Ik wil er niet meer aan denken..
De rest van de zwangerschap verliep met veel controles in het ziekenhuis. Elke 2 weken een echo, elke maand een groeiecho en ik moest de hele zwangerschap aan de medicatie, i.v.m. het lage geboortegewicht van zijn zusjes.
De doctoren hoopten dat ik hem in ieder geval 36 weken kon blijven dragen, uiteindelijk hebben we de 38 weken gehaald, maar daarvoor moest ik wel om de dag naar het ziekenhuis voor een echo en CTG.
Diede werd geboren op 14 september, wat een spanning, hij deed het gelijk zo goed en maar liefst 2970 gram!!
De eerste weken heb ik me best onzeker gevoeld.
Na het verlies van Mette ben ik beschadigd geraakt en minder vertrouwensvol.
Een regelmatige blik op de wieg, soms maar even slapen in de box, zodat ik hem beter in de gaten kon houden, ook i.v.m. zijn verborgen reflux waar hij behoorlijk veel last van had.
Naarmate hij ouder werd, kwam ook het genieten. Want wat is het een heerlijk mannetje!
Diede is een erg tevreden baby, hij sliep vrij vlot al de hele nacht door en dronk goed zijn flessen leeg.
Zolang Diede goed te eten krijgt en overdag 2 uurtjes slaap pakt (het is geen echte slaper 😉 ), kun je altijd een lach van hem krijgen!
Nu hij 1 jaar wordt kan ik op een mooie tijd terug kijken, ik heb van deze tijd veel bewuster genoten dan bij Annemie.
Dat komt echt door de bagage die je meedraagt..
En nu ik dit schrijf staat hij lekker in de box het behang van de muren te plukken en krijg ik luchtkusje van hem, zo lief!!
Tot een volgende blog, liefs Nathalie!!