“Het was de enige keer dat ik voor haar kon zingen en dus deed ik dat “
Gepubliceerd op:
Afgelopen vrijdag nam ik jullie mee in ons verhaal, het ziek worden van onze dochter Mette en het overlijden toen zij nog maar 10 dagen oud was.
Vandaag neem ik jullie mee in het vervolg van ons verhaal.
Mette is op 22 maart 2016 om 09:15 uur in onze armen overleden.
Er volgde een golf van opluchting, bij ons allebei..
Het lijden voor haar was over en ik hoopte dat al onze overleden dierbaren over haar zouden waken.
We hebben nog een hele tijd met haar gezeten, haar geknuffeld, om haar gehuild..
Ondertussen werden er foto’s gemaakt door het personeel van het UMCG, dat deze foto’s zo waardevol zouden zijn voor later had ik nooit gedacht..
Soms speelt de vraag weer in mijn hoofd ‘hadden we haar niet kunnen redden?’. Dan bekijk ik de foto’s weer en weet ik dat het echt niet meer kon..
Na het knuffelen kwamen de arts en verpleegkundige bij ons zitten om ons een beetje voor te bereiden op wat komen ging.
Ze vertelden dat er iemand bij ons zou komen om Mette te verzorgen, door alle infusen en capriolen die ze de afgelopen nacht hadden moeten uithalen, zag Mette er gehavend uit.
Ook was het belangrijk dat zij een stukje huid bij Mette zou afnemen, zodat ze dit voor onderzoek konden opsturen.
Hiermee konden zij een DNA-onderzoek doen die voor ons later nog veel belangrijker zou zijn.
Er werd ook informatie gegeven over de hele papierwinkel die geregeld moest worden, zoals een akte van overlijden.
Maar wat voor ons die dag erg belangrijk was; een formulier waarin werd weergegeven dat wij Mette zelf naar ons huis mochten vervoeren.
Daar hadden wij werkelijk nog nooit van gehoord en jullie vast ook niet!
We kregen een rieten mandje en dekentje voor Mette, waarin we haar mee naar huis konden nemen, wat fijn dat ze dit zo ontzettend goed geregeld hadden..
We lieten Mette achter bij de verpleging zodat Rik en ik in alle rust onze familie en vrienden konden bellen om het slechte nieuws te vertellen..
Omdat we geen zin hadden in hele toestanden, hadden we de afgelopen twee dagen maar weinig mensen verteld dat het niet goed ging met Mette.
Onze ouders vertelden ons al onderweg te zijn naar Groningen omdat zij al een voorgevoel hadden dat het de verkeerde kant op ging.
Familie en vrienden waren geschokt, allemaal vol ongeloof.
Ik weet nog precies hoe het gesprek ging met mijn beste vriendin.
Toen ik haar belde nam ze vrolijk op en ik vroeg haar wat ze aan het doen was.
Ze vertelde onderweg te zijn naar de supermarkt. Ik vroeg haar of ze ergens kon gaan zitten, waarop zij me vroeg te vertellen wat er aan de hand was..
Het ging me door merg en been; mijn beste vriendin (we liepen haast tegelijk op in onze zwangerschap) kreeg nu van mij te horen dat mijn kindje was overleden.
Het bracht haar in een ongekend lastige situatie, zwanger van haar eerste kindje en nu dit..
Nadat we klaar waren met het bellen zijn we weer naar Mette gegaan.
We mochten haar wassen, gipsafdrukjes maken en hand- en voetafdrukjes maken met verf.
Kort daarna kwamen onze ouders, zij hadden thuis de kleertjes van Mette al opgehaald en deze hebben we bij haar aangedaan.
Wat zag ze er vredig uit en zoveel beter dan al die toeters en bellen om haar heen.
De oma’s hebben met Mette geknuffeld, het was voor hen de eerste keer dat ze Mette konden vasthouden.
We hebben samen geluncht, wachtend op de papieren zodat we Mette mee konden nemen naar huis.
Toen het eenmaal zover was hebben we afscheid genomen van het personeel, hen bedankt voor de goede zorgen, wat zijn we hen toch dankbaar dat met zoveel liefde en wilskracht voor ons meisje en ons hebben gezorgd.
De reis naar huis voelde heel dubbel.
We wilden niets liever dan haar mee naar huis nemen, maar beseften maar al te goed dat dit de enige keer zou zijn..
We kwamen thuis in een warm bad; vrienden en familie hadden de slingers en geboorteborden opgeruimd.
Boodschappen waren gedaan en de koffie was gezet.
Ook was de begrafenisondernemer al gearriveerd.
Waar Rik samen met de begrafenisondernemer naar boven ging om Mette haar slaapkamertje mooi te maken, dook ik de kast in.
Op zoek naar onze begrafenispolissen.
Het was iets waar ik eigenlijk helemaal niet mee bezig wilde zijn en de begrafenisondernemer had aangegeven dit van mij over te kunnen nemen.
Maar ik wilde perse direct weten hoe we verzekerd waren, want een begrafenispolis hadden we voor Mette nog niet!
Het zweet brak me aan alle kanten uit, je wilt niets liever dan je dochter een mooi afscheid geven.
Gelukkig hadden wij allebei goede polissen, die deels uit coulance uitkeren omdat Mette nog geen 3 maand oud was.
Dit maakte dat ik eindelijk rustig kon ademhalen, we wisten wat we hadden en dat we niet nog meer zorgen zouden hebben!
Mette haar kamer had een metamorfose gehad, haar wiegje stond er prachtig bij..
De dagen die volgden waren erg fijn, ondanks de hectiek die er was..
Mette is op dinsdag overleden en zou op zaterdag worden begraven.
Het waren dagen waarin we veel gehuild hebben, veel troost en warmte hebben ontvangen, maar waarin we ook ontzettend veel hebben gelachen.
We hadden weinig behoefte aan alleen zijn, het voelde zo ontzettend goed om een gevuld huis te hebben, omringd door onze dierbaren.
Iedereen kreeg een taak toebedeeld leek het wel.
Mijn stiefvader, die ontzettend goed kan koken, zorgde elke dag voor de boodschappen en verzorgde de maaltijden.
Onze moeders en Rik zijn vader hielden zich samen bezig met het samenstellen van de kerkdienst, natuurlijk in ons bijzijn.
Mijn zus, bloemiste van beroep, verzorgde de bloemstukken en aankleding van de kerk.
We werden echt ontzorgd..
Maar het moment naderde waarop we dan echt afscheid moesten gaan nemen.. het liefst hadden deze dagen eeuwig geduurd..
Het is de enige keer dat ik voor haar kan zingen, dit moet ik zelf doen..
De dag voor de begrafenis ben ik samen met mijn moeder en zus even gaan shoppen voor kleding.
Samen bespraken we nog wat details en spraken we lijstjes door; wat moet er nog gebeuren voor morgen?
Vanaf woensdag lag er al een steen op mijn maag en dus sprak ik het uit naar mijn moeder en zus..
We hadden voor de kerkdienst kennissen van ons gevraagd of zij enkele liedjes wilden zingen.
Maar toch voelde het niet goed dat zij ‘mijn lied’ zongen.
Ik wilde het zelf doen.
Toen Annemie werd gedoopt in de kerk heb ik het nummer ‘Nu dat jij er bent’ van Trijntje Oosterhuis gezongen en ik besefte dat dit de enige kans was om het ook voor Mette te doen.
Dit kon ik niet overdoen en ik zou het mezelf nooit vergeven als ik het niet zou proberen.
Mijn moeder en zus vroegen mij of het wel verstandig was, je moet jezelf wel bij elkaar kunnen houden.
Waarop ik antwoordde: Het is de enige keer, ik moet het zelf doen.
En wie zou me er op aan kijken als het niet zou lukken? Er zijn maar weinig moeders die op de begrafenis van hun eigen dochter zingen..
Mette haar begrafenis was prachtig.
Alles klopte..
De zon scheen, het was lente-weer..
De kerk was prachtig aangekleed met witte ballonnen en mooie bloemstukken..
Tijdens de dienst heb ik het nummer ‘Engel van mijn hart’ gezongen van Marco Borsato.
Het is me gelukt en wat ben ik hier dankbaar voor, dit pakt niemand me meer af!
Ontzettend veel mensen hebben ons gecondoleerd en de dienst en uitvaart bijgewoond, waarna we de witte ballonnen bij haar graf hebben opgelaten..
Voor altijd is ons hart, onze kleine kikker!
–
Ik wil je bedanken voor het lezen.
Het is voor mij niet makkelijk geweest om te schrijven, maar snap heel goed dat het ook absoluut niet makkelijk is om te lezen.
Voor sommige gebeurtenissen zijn weinig woorden te vinden, soms weet je gewoon niet wat je moet zeggen.
En dat is prima.
Niet alles hoeft onder woorden gebracht te worden, maar ik hoop dat mijn woorden mijn boodschap overbrengen:
Pluk de dag!