Op zoek naar leuke koopjes?  Hier vind je ze!

4 jaar Kikkerliefde

Het laatste blogbericht van Nathalie

Vandaag is het 4 jaar geleden dat onze Mette werd geboren;
ons kleine kikkertje.
Dat was immers wat haar grote zus zag toen ze naar dat kleine mensje in het glazen huisje keek.
En zo zijn we haar altijd blijven noemen; onze Mette, ons kleine kikkertje.
Waar een kikker is, is Mette..

Het begin van een intens verdrietig, maar ook heel mooi verhaal.
Ik kijk met veel liefde terug naar de afgelopen 4 jaar waarin ik I Luf Stuff mocht opbouwen, bedrijven en uiteindelijk mocht overdragen aan Daniëlle.

De meesten die deze blog lezen kennen vast ons verhaal, maar mocht dit niet zo zijn kun je dit in de eerdere blogs teruglezen.

Mijn keuze om te stoppen..

In juni 2019 belandde ik in een ontzettende dip, een soort van midlife-crisis mag je het ook noemen, maar dan net iets eerder zeg maar 😉

Na de zoveelste tegenslag binnen ons gezin en onze familie, was de koek een beetje op. De fut was er uit, het malen in mijn hoofd ging weer aan en ik vroeg mezelf af waar ik in vredesnaam mee bezig was…

Hoe had je het bedacht om een gezin te runnen, 60 uur per week te werken (administratief en webshop), een paard te hebben en geen tijd om te socializen?
Nou… dit had ik dus niet bedacht en dit had ik ook niet voor ogen om jarenlang te blijven doen…
Ik besloot voor mezelf, maar vooral ook voor Rik, Annemie en Diede om na te gaan denken wat ik nou eigenlijk wilde en hoe ik de beste versie kon zijn van mezelf.
Hier schreef ik ook een gedicht over
(welke ik nog nooit aan iemand heb laten lezen):

Gevallen

Ik ben al vaak gevallen
En stond dan ook weer op
Maar nu heb ik me zeer gedaan
En ben vergeten: hoe stond ik ook alweer rechtop?

Ik weet niet meer waarom of hoe
Ook niet van hoe laat of van wanneer
Als je nu vraagt hoe het met mij gaat
Dan weet ik het even niet meer..

Laat me maar even huilen, schreeuwen
Laat me maar missen, bewust zijn van mijn pijn
Want na jaren dapper doorgaan
Vind ik klein zijn ook best fijn..

Morgen gaat het vast iets beter
Elke dag een stapje, maar niet te snel
Want hoe klein ik me nu ook mag voelen..

Mijn grootste liefdes, begrijpen dat wel



Ik besloot om een opvolger te zoeken en hoopte dat Daniëlle het stokje wilde overnemen, gelukkig zei ze ja!
Dat maakte dat ik in mijn hoofd al een knopje om kon gaat zetten, het afscheid van I Luf Stuff voor mij was in zicht.
Het viel me zwaar, maar het luchtte ook op…
Meer tijd voor mijn gezin was de grootste drijfveer..

Het moeten missen van Mette betekent voor mij automatisch dat ik veel intenser van mijn kinderen geniet.
Spaarzame momentjes; grappige uitspraken, ontdeugende praktijken, mijlpalen die gehaald worden!

Maar wat doe ik nu dan?

Ik ben weer terug beland in het ‘Land der Boekhouders’
Nu ik het zo schrijf is het eigenlijk wel bijzonder..
Ik vluchtte weg uit de administratieve wereld omdat het me teveel energie kostte na het overlijden van Mette, ik had er simpelweg de kracht en focus niet meer voor..

Er is me eind vorig jaar een heel mooi aanbod gedaan door een oud werkgever waar ik geen nee tegen kon zeggen.
Ik blijf nog wel actief als zelfstandige, maar nu in combinatie met een parttime baan!

Daarnaast ga ik na de zomer ook weer een opleiding volgen, waar ik ontzettend veel zin in heb.

Maar voor die tijd… gaan we eerst trouwen!!
Na 12,5 jaar zullen Rik en ik dan eindelijk in het huwelijksbootje stappen, in het bijzijn van Annemie en Diede, met ons lieve kikkertje Mette in gedachten..

Lieve, lieve volgers:
Bedankt voor al het moois dat jullie mij de afgelopen jaren hebben gegeven!

This is not the end, it’s just a new beginning…

Veel liefs, Nathalie

Waarom Moederdag mij moedeloos maakt..

Nu Moederdag weer in aantocht is merk ik dat het weer veel emoties oproept.
Niet alleen met betrekking op mijzelf, maar vooral wanneer ik om me heen kijk en de emoties bij anderen proef.

Een complete gekte breekt los, zo net na de Paasdagen.
Op social media, televisie, kranten, in supermarkten en via folders wordt je even goed duidelijk gemaakt dat deze dag er aan zit te komen en
wat nou het beste cadeau is voor jouw moeder.
Tuurlijk krijgen onze lieve moeders ook een cadeau, maar mijn hart gaat deze dagen toch echt uit naar de mama’s die een kindje moeten missen
en vrouwen die zo graag een kindje hadden willen krijgen, maar door omstandigheden dit niet mogelijk is.

Eerlijk gezegd, ik krijg er de kriebels van!
Liever had ik 3 mooie cadeautjes gekregen op Moederdag, in plaats van 2.
En ik zal er verder niet over klagen, maar welke emoties roept het dan bij mij op?

Zelf merk ik dat ik in de aanloop naar en op Moederdag zelf enorm verdrietig ben.
Het liefst zou ik die dag onder een dekentje kruipen en de volgende dag weer wakker worden.
Toch kan ik me hier (dit is de afgelopen 3 jaar gelukt) aardig over heen zetten, maar vele tranen zullen vallen.

Ook voel ik veel jaloezie.
Jaloers op de moeders die een kindje hebben in de leeftijd van Mette.
Het zijn dan vooral momenten waarop ik even stil sta bij de vragen: Hoe had ze er nu uitgezien? Zou ze kunnen praten, lopen, etc.
Deze jaloezie voel ik niet wanneer het de dagen zijn rond haar verjaardag/sterfdatum. Gek eigenlijk hè?!

Wanneer ik om me heen kijk zie ik dezelfde emoties bij anderen.
Hoewel de taboe van het niet zwanger kunnen worden aardig is doorbroken, wordt er vaak geen rekening gehouden met de emoties van deze vrouwen.
Dat kan simpelweg zijn omdat je er niet van op de hoogte bent, maar vaak wordt het onbewust toch vergeten om even stil te staan
bij de gevoelens van deze vrouwen.
Maar ook de mama’s die hun kind zijn verloren worden vaak vergeten.
Mama’s die vroeg in hun zwangerschap een kindje zijn verloren, mama’s die hun kind zijn verloren door een ongeluk, ziekte, etc.

Zij zullen nooit meer een mooie tekening krijgen, of een mooie bos bloemen…

Wil je mij een groot plezier doen?

Vergeet deze mama’s niet op Moederdag.
Stuur ze een kaartje, een lief berichtje of bel ze even om te vertellen dat je op deze speciale dag ook aan hen denkt.

Veel liefs, Nathalie

“Het was de enige keer dat ik voor haar kon zingen en dus deed ik dat “

Afgelopen vrijdag nam ik jullie mee in ons verhaal, het ziek worden van onze dochter Mette en het overlijden toen zij nog maar 10 dagen oud was.

Vandaag neem ik jullie mee in het vervolg van ons verhaal.

Mette is op 22 maart 2016 om 09:15 uur in onze armen overleden.
Er volgde een golf van opluchting, bij ons allebei..
Het lijden voor haar was over en ik hoopte dat al onze overleden dierbaren over haar zouden waken.
We hebben nog een hele tijd met haar gezeten, haar geknuffeld, om haar gehuild.. 

Ondertussen werden er foto’s gemaakt door het personeel van het UMCG, dat deze foto’s zo waardevol zouden zijn voor later had ik nooit gedacht..
Soms speelt de vraag weer in mijn hoofd ‘hadden we haar niet kunnen redden?’. Dan bekijk ik de foto’s weer en weet ik dat het echt niet meer kon..

Na het knuffelen kwamen de arts en verpleegkundige bij ons zitten om ons een beetje voor te bereiden op wat komen ging.
Ze vertelden dat er iemand bij ons zou komen om Mette te verzorgen, door alle infusen en capriolen die ze de afgelopen nacht hadden moeten uithalen, zag Mette er gehavend uit.
Ook was het belangrijk dat zij een stukje huid bij Mette zou afnemen, zodat ze dit voor onderzoek konden opsturen.
Hiermee konden zij een DNA-onderzoek doen die voor ons later nog veel belangrijker zou zijn.

Er werd ook informatie gegeven over de hele papierwinkel die geregeld moest worden, zoals een akte van overlijden.
Maar wat voor ons die dag erg belangrijk was; een formulier waarin werd weergegeven dat wij Mette zelf naar ons huis mochten vervoeren.
Daar hadden wij werkelijk nog nooit van gehoord en jullie vast ook niet!

We kregen een rieten mandje en dekentje voor Mette, waarin we haar mee naar huis konden nemen, wat fijn dat ze dit zo ontzettend goed geregeld hadden..

We lieten Mette achter bij de verpleging zodat Rik en ik in alle rust onze familie en vrienden konden bellen om het slechte nieuws te vertellen..
Omdat we geen zin hadden in hele toestanden, hadden we de afgelopen twee dagen maar weinig mensen verteld dat het niet goed ging met Mette.

Onze ouders vertelden ons al onderweg te zijn naar Groningen omdat zij al een voorgevoel hadden dat het de verkeerde kant op ging.
Familie en vrienden waren geschokt, allemaal vol ongeloof.

Ik weet nog precies hoe het gesprek ging met mijn beste vriendin.
Toen ik haar belde nam ze vrolijk op en ik vroeg haar wat ze aan het doen was.
Ze vertelde onderweg te zijn naar de supermarkt. Ik vroeg haar of ze ergens kon gaan zitten, waarop zij me  vroeg te vertellen wat er aan de hand was..
Het ging me door merg en been; mijn beste vriendin (we liepen haast tegelijk op in onze zwangerschap) kreeg nu van mij te horen dat mijn kindje was overleden.
Het bracht haar in een ongekend lastige situatie, zwanger van haar eerste kindje en nu dit..

Nadat we klaar waren met het bellen zijn we weer naar Mette gegaan.
We mochten haar wassen, gipsafdrukjes maken en hand- en voetafdrukjes maken met verf.

Kort daarna kwamen onze ouders, zij hadden thuis de kleertjes van Mette al opgehaald en deze hebben we bij haar aangedaan.
Wat zag ze er vredig uit en zoveel beter dan al die toeters en bellen om haar heen.

De oma’s hebben met Mette geknuffeld, het was voor hen de eerste keer dat ze Mette konden vasthouden.

We hebben samen geluncht, wachtend op de papieren zodat we Mette mee konden nemen naar huis.

Toen het eenmaal zover was hebben we afscheid genomen van het personeel, hen bedankt voor de goede zorgen, wat zijn we hen toch dankbaar dat met zoveel liefde en wilskracht voor ons meisje en ons hebben gezorgd.

De reis naar huis voelde heel dubbel.
We wilden niets liever dan haar mee naar huis nemen, maar beseften maar al te goed dat dit de enige keer zou zijn..

We kwamen thuis in een warm bad; vrienden en familie hadden de slingers en geboorteborden opgeruimd.
Boodschappen waren gedaan en de koffie was gezet.
Ook was de begrafenisondernemer al gearriveerd.

Waar Rik samen met de begrafenisondernemer naar boven ging om Mette haar slaapkamertje mooi te maken, dook ik de kast in.
Op zoek naar onze begrafenispolissen.

Het was iets waar ik eigenlijk helemaal niet mee bezig wilde zijn en de begrafenisondernemer had aangegeven dit van mij over te kunnen nemen.
Maar ik wilde perse direct weten hoe we verzekerd waren, want een begrafenispolis hadden we voor Mette nog niet!

Het zweet brak me aan alle kanten uit, je wilt niets liever dan je dochter een mooi afscheid geven.
Gelukkig hadden wij allebei goede polissen, die deels uit coulance uitkeren omdat Mette nog geen 3 maand oud was.

Dit maakte dat ik eindelijk rustig kon ademhalen, we wisten wat we hadden en dat we niet nog meer zorgen zouden hebben!

Mette haar kamer had een metamorfose gehad, haar wiegje stond er prachtig bij..

De dagen die volgden waren erg fijn, ondanks de hectiek die er was..
Mette is op dinsdag overleden en zou op zaterdag worden begraven.

Het waren dagen waarin we veel gehuild hebben, veel troost en warmte hebben ontvangen, maar waarin we ook ontzettend veel hebben gelachen.

We hadden weinig behoefte aan alleen zijn, het voelde zo ontzettend goed om een gevuld huis te hebben, omringd door onze dierbaren.

Iedereen kreeg een taak toebedeeld leek het wel.

Mijn stiefvader, die ontzettend goed kan koken, zorgde elke dag voor de boodschappen en verzorgde de maaltijden.
Onze moeders en Rik zijn vader hielden zich samen bezig met het samenstellen van de kerkdienst, natuurlijk in ons bijzijn.
Mijn zus, bloemiste van beroep, verzorgde de bloemstukken en aankleding van de kerk.

We werden echt ontzorgd..

Maar het moment naderde waarop we dan echt afscheid moesten gaan nemen.. het liefst hadden deze dagen eeuwig geduurd..


Het is de enige keer dat ik voor haar kan zingen, dit moet ik zelf doen..

De dag voor de begrafenis ben ik samen met mijn moeder en zus even gaan shoppen voor kleding.
Samen bespraken we nog wat details en spraken we lijstjes door; wat moet er nog gebeuren voor morgen?

Vanaf woensdag lag er al een steen op mijn maag en dus sprak ik het uit naar mijn moeder en zus..

We hadden voor de kerkdienst kennissen van ons gevraagd of zij enkele liedjes wilden zingen.

Maar toch voelde het niet goed dat zij ‘mijn lied’ zongen.
Ik wilde het zelf doen.

Toen Annemie werd gedoopt in de kerk heb ik het nummer ‘Nu dat jij er bent’ van Trijntje Oosterhuis gezongen en ik besefte dat dit de enige kans was om het ook voor Mette te doen.
Dit kon ik niet overdoen en ik zou het mezelf nooit vergeven als ik het niet zou proberen.

Mijn moeder en zus vroegen mij of het wel verstandig was, je moet jezelf wel bij elkaar kunnen houden.

Waarop ik antwoordde: Het is de enige keer, ik moet het zelf doen.
En wie zou me er op aan kijken als het niet zou lukken? Er zijn maar weinig moeders die op de begrafenis van hun eigen dochter zingen..

 

Mette haar begrafenis was prachtig.
Alles klopte..

De zon scheen, het was lente-weer..
De kerk was prachtig aangekleed met witte ballonnen en mooie bloemstukken..

Tijdens de dienst heb ik het nummer ‘Engel van mijn hart’ gezongen van Marco Borsato.
Het is me gelukt en wat ben ik hier dankbaar voor, dit pakt niemand me meer af!

Ontzettend veel mensen hebben ons gecondoleerd en de dienst en uitvaart bijgewoond, waarna we de witte ballonnen bij haar graf hebben opgelaten..

Voor altijd is ons hart, onze kleine kikker!

Ik wil je bedanken voor het lezen.
Het is voor mij niet makkelijk geweest om te schrijven, maar snap heel goed dat het ook absoluut niet makkelijk is om te lezen.

Voor sommige gebeurtenissen zijn weinig woorden te vinden, soms weet je gewoon niet wat je moet zeggen.

En dat is prima.
Niet alles hoeft onder woorden gebracht te worden, maar ik hoop dat mijn woorden mijn boodschap overbrengen:

Pluk de dag!

“Dit kon niet meer, het moest stoppen..”

Afgelopen week deelde ik met jullie dat Mette haar ziekte, MMA, vanaf oktober 2019 wordt opgenomen in de hielprik.

Dit viel mij ontzettend zwaar, het voelt als 3 jaar te laat voor ons..
Of het Mette haar redding was geweest als dit 3 jaar geleden al opgenomen was kunnen we natuurlijk niet zeggen..

Ik probeer jullie een stukje bewustwording mee te geven waarom deze hielprik zo ontzettend belangrijk is.
Ook al vinden veel mensen het hielprikje ‘zielig’.

Ik heb besloten om mijn verhaal met jullie te delen; vanaf het moment dat Mette ziek werd tot en met haar uitvaart.

Je doet mij er een groot plezier mee om dit bericht te delen.
Dit met de intentie om mensen meer bewust te maken van het voorrecht dat we hier in Nederland hebben met zo’n goed gezondheidsplan in ons land.

22 maart 2016

Al 2 dagen leefden we in onzekerheid, zou ze het gaan redden?
Om 6:00 uur stond ik aangekleed en wel beneden.
Even een bak koffie drinken en een broodje eten voordat we in de auto zouden stappen om naar het UMCG te gaan, waar Mette was opgenomen sinds 20 maart 2016.
Ik voelde me onzeker, bang, maar toch ook weer kalm.
Hoe zou ze nu zijn? Zit er verbetering in haar situatie of is het alleen maar verder verslechterd?

Laat ik jullie eerst maar even meenemen naar het begin van al onze ‘ellende’..

Zondagavond, 20 maart 2016
Rik kwam thuis met zijn ouders, even een drankje na een bezoekje aan Mette, op dat moment nog opgenomen in het Tjongerschans te Heerenveen.
Onze kleine meid is geboren op 12 maart na een zwangerschap van 35+1 weken. Ze deed het hartstikke goed; groeide goed, kon de voedingen naar ons idee goed verdragen en het leek er zelfs op dat zij misschien voor Pasen wel thuis zou zijn.

Mijn schoonmoeder bracht een toost uit; op Mette! (Dat hadden we nog niet gedaan)
Na enkele minuten ging de telefoon van Rik.
De kinderarts belde om te vertellen dat ze zich ernstig zorgen maakte om Mette.
De verpleging kon haar niet wakker krijgen voor een voeding en ze leek nergens op te reageren.
We werden verzocht om naar het ziekenhuis te komen, ondertussen gingen zij aan de slag met verschillende testen om uit te zoeken wat er mogelijk aan de hand was.
Het gevaar bij prematuren op een bacterie of infectie is groot en daarom moet hier zorgvuldig en adequaat mee worden omgesprongen.

21 maart 2016

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen bleek het niet om beide te gaan, maar was er iets aan de hand dat veel ernstiger was..
Uit bloedonderzoeken kwamen de zware vermoedens naar voren van een stofwisselingsziekte.
Er werd ons medegedeeld dat de ambulance vanuit het UMCG al onderweg was om haar op te halen.
In het UMCG zou zij gespecialiseerde zorg ontvangen welke ze haar in Heerenveen niet konden bieden. De grond zakte onder onze voeten vandaan.
Allebei compleet in shock.
Waar de tijd voor ons gevoel langzaam voorbij kroop, waren de artsen vanuit het UMCG er in een mum van tijd.
Vanuit een andere kamer tegenover de couveusekamer kregen we af en toe wat mee en merkten we goed dat er paniek ontstond.

Mette moest gereanimeerd worden, ze verkeerde in een zware coma, hoe eerder ze haar naar het UMCG konden meenemen, hoe beter..
De artsen vertelden ons dat er gevreesd werd voor haar leven, ze was echt heel erg ziek en haast was geboden.
We mochten niet mee in de ambulance en belden Rik zijn vader om ons naar Groningen te rijden.
Daar kwamen we midden in de nacht aan.
Gelukkig werden we direct goed opgevangen in het ziekenhuis.

Wat een impact; al die toeters en bellen, al die artsen en verpleegkundigen, de hectiek..

Af en toe mochten we even een bezoekje aan Mette brengen, dat viel me erg zwaar.
Waar Mette voor dit alles nog 1800 gram woog, was ze nu ruim een kilo aangekomen; vocht en medicijnen.
Ik herkende mijn kleine poppetje niet meer.. Ik kon niets voor haar doen.. 
En nu ik dit schrijf rollen de tranen me weer over de wangen..
Het was ontzettend zwaar om haar te zien vechten tegen iets waarvan we nog niet zeker wisten wat het was, maar het vermoeden was inmiddels bekend..

De hele maandag hebben we in een kamertje gewacht, af en toe proberen om wat te slapen. Even niet te vergeten dat ik 9 dagen geleden bevallen was en ik totaal geen energie had..

Aan het eind van de middag kwam de arts ons vertellen dat de uitslagen van de tests binnen waren en het vermoeden, waar reeds de behandeling voor was gestart, bevestigd werd: Mette had de stofwisselingsziekte MMA.
De arts legde alles uit over de ziekte, maar ook de vrees dat Mette het niet zou gaan halen. Ze waren er ‘laat’ bij en dat maakte dat ze met 5-0 achter stond.
Wanneer je met deze ziekte geen aangepast dieet volgt en je van bepaalde eiwitten dus teveel binnenkrijgt, kan je lichaam dit niet afbreken. Het houdt in dat je vergiftigd raakt..
Om het in waardes uit te drukken; Mette had een ammoniakwaarde van 800, waar de artsen een waarde van 80 al alarmerend vinden bij zo’n klein baby’tje..

Er was nog 1 mogelijkheid die ze wilden gaan proberen en dat was dialyseren. 
Op die manier zouden ze proberen om haar bloed te gaan filteren en de slechte stoffen zoveel mogelijk proberen er uit te halen.
Ze zou hiervoor overgebracht worden naar een andere afdeling.
Aan ons werd de vraag gesteld of we naar huis gingen, of dat we wilden overnachten in een hotel in de buurt..
We kozen er voor om naar huis te gaan, ik was op.. ik kon niet meer..
We kregen een telefoonnummer mee dat we konden bellen om te vragen hoe het met Mette ging..

Eenmaal thuis heb ik nog wat afleiding gezocht door TV te kijken en een fijne warme douche te nemen.

Ik durfde niet te bellen, ik was te bang voor wat ze ons zouden vertellen.
Bang dat ik niet meer zou kunnen slapen, terwijl ik zo moe was en dus besloot ik om dat niet te doen.. Mette had een uitgeruste moeder nodig..

Dinsdag 22 maart 2016

Ik heb geslapen als een roos, wat kan 8 uur aan slaap je dan goed doen..

En dus werd ik die ochtend om 05:30 uur wakker..

Om 6:00 uur stond ik aangekleed en wel beneden. Even een bak koffie drinken en een broodje eten voordat we in de auto zouden stappen om naar het UMCG te gaan. Ik voelde me onzeker, bang, maar toch ook weer kalm.
Hoe zou ze nu zijn? Zit er verbetering in haar situatie of is het alleen maar verder verslechterd?

Boven was Rik zich aan het aankleden en hoorde ik dat hij gebeld werd.
Hij kwam beneden en vertelde dat het UMCG belde; we moesten die kant maar op komen..

Tijdens de rit van 1,5 uur was het stil.. tranen rolden over mijn wangen..
Uiteindelijk besloot ik mijn wens uit te spreken naar Rik: we nemen ons kikkertje mee naar huis, we laten haar niet ergens achter.

Het gevoel van afscheid nemen kwam dichterbij en er flitste van alles door mijn hoofd.
Ik moest er namelijk niet aan denken dat ons meisje ergens in een uitvaartcentrum zou liggen, helemaal alleen, zonder haar papa en mama.

In het ziekenhuis werden we wederom gelijk goed opgevangen. De arts begeleidde ons naar de kamer waar ons meisje lag en liet ons bij haar.
Het was shockerend; opgeblazen van de medicijnen, wangetjes kapot door de pleistertjes, vlekjes in haar gezicht..
Voor ons was het direct duidelijk;

Dit kan niet meer, het moet stoppen, het is genoeg geweest..

Fotosessie thuis gemaakt op 23 maart 2016


De artsen troffen voorbereidingen voor ons zodat wij in alle rust afscheid konden nemen.
Haar lichaam werkte enkel nog op de machines, het was duidelijk dat we haar moesten laten gaan.
De afgelopen nacht waren er zoveel complicaties opgetreden dat we wel moesten, we konden niet anders..

Het was zo ontzettend zwaar, want wanneer maak je nou de goede keuze?
Ons verstand zei ons dat het oké was, de artsen vroegen zich af of ze de behandeling niet eerder hadden moeten staken en in mijn hart vraag ik me nog steeds af of dit nou echt nodig was..

Tuurlijk is het oké (menn wat is dit emotioneel), maar hoe kun je nou aan een moeder of vader vragen of het in je hart oké is om je kind te verliezen..
Nooit..

Het afscheid nemen was ongelofelijk zwaar, bijna niet te doen..
En dat vind ik nog steeds, want nu 3 jaar later doet het nog net zoveel pijn als het moment zelf.
Elk jaar beleef ik opnieuw de dag van haar geboorte en de dag van haar overlijden..

Nadat Mette is onze armen was overleden volgde er een golf van opluchting, bij ons allebei..
Het lijden voor haar was over en ik hoopte dat al onze overleden dierbaren over haar zouden waken.
We hebben nog een hele tijd met haar gezeten, haar geknuffeld, om haar gehuild..
Tot er een heel circus los kwam aan van alles waar je je helemaal niet mee bezig wilt houden.. 



Wordt vervolgd..

Volgende week zal ik verder gaan met mijn verhaal.

Bedankt voor het lezen!

Veel liefs, Nathalie

Mijn eigenschappen ABC-tje

Lieve volgers,

Wat ontzettend leuk om alle reacties te lezen naar aanleiding van mijn Facebook- en Instagrampost op dinsdag 27 november!
En eerlijk gezegd, sommige reacties vond ik verrassend en andere reacties waren zóó raak!

Er zijn een heleboel eigenschappen genoemd, hier heb ik een aantal uit gehaald.
Ht leek mij dan ook leuk om hier door middel van een blog op te reageren, dus daar gaat ‘ie dan!

Authenticiteit: ik beschouw mijzelf echt als een eigen persoon, ik lijk op niemand anders. Nouja, een beetje op mijn papa en mama haha.

Chaotisch: absoluut!
Ik ben vaak aan het opruimen, om vervolgens na een uur weer een puinhoop te creëren.

Creatief: Ja Maaike, dat was inderdaad een inkoppertje haha!
Maar ik moet bekennen, voordat ik in april 2016 de webshop startte, was ik weinig creatief hoor!
Een verborgen talentje, zoals mijn moeder dat kan zeggen.
Talent ik wil het zelf niet noemen, maar het maakt me in ieder geval gelukkig!

Echtheid: ik doe me zeker niet anders voor dan ik ben: what you see is what you get!

Eerlijk: ik hou van eerlijkheid, eerlijkheid duurt het langst.
Echt serieus: als er een prijs zou zijn voor slechtste leugenaar ter wereld? Ik kom ‘m ophalen

Gevoelsmens: ik denk redelijk goed aan te kunnen voelen hoe andere mensen in elkaar steken, al twijfel ik soms toch wel eens en kom ik ook wel eens van een koude kermis thuis

Humor: ik vind mezelf vaak grappig, maar laat dat niet altijd merken.
Dit levert overigens wel hééééél veel binnenpretjes op 😉

Liefdevol: Enorm! Mijn hart stroomt ervan over!

Open: Ik ben absoluut een open boek: ‘you ask, I answer’.
Dit levert dan vaak ook gênante momenten op voor de ander.
Ik heb nu eenmaal de leeftijd (almost 30) waarop mensen vragen hoeveel kinderen ik heb. Wanneer ik antwoord dat dit er 3 zijn en zij er maar 2 zien, vragen ze of de ander bij oppas o.i.d. is. Dan moet ik antwoorden, zo eerlijk als ik ben, dat onze Mette er niet meer is. Mensen verontschuldigen zich dan, waarop ik natuurlijk aangeef dat dit helemaal niet nodig is. Maar ja, moet ik dit dan verzwijgen? Nee toch?

Rechtvaardig: In deze eigenschap kan ik me heel goed vinden, al durf ik niet met volle zekerheid te zeggen dat deze voor 100% bij me hoort.
Ja ik ben rechtvaardig, we leren allemaal door te vallen en weer op te staan. Als ik terugkijk in de tijd moet ik bekennen dat ik misschien ook wel eens iets heb gedaan waar ik niet achterstond, heb me laten overrompelen door een ander, dat had ik graag anders gedaan.
Maar goed, we blijven allemaal mensen en we maken allemaal fouten toch?

Sociaal: Ik ben erg sociaal en houd enorm van de tijd die ik kan doorbrengen met familie, vrienden, kennissen, collega’s, enz.
Voor mijn gevoel maak ik heel snel contact met iemand, er is altijd wel iets waar je over kunt praten.

Trotse mama: absoluut!! Zo trots als een pauw!

Uitdaging: hier leef ik voor denk ik, mijn passie.
Terug te vinden in mijn webshop, maar vergeet mijn administratiekantoor niet.
De laatste heeft deze eigenschap elke dag weer nodig!

Zelfverzekerd: Nee, ik voel me helemaal niet zo zeker. Op de foto straal ik dit wel uit, dat heb ik ook gezien. Maar soms zoek ik toch ook wel bevestiging of ik het als mens wel goed doe in dit leven hoor.
Er zijn denk ik ook maar weinig zelfverzekerde vrouwen?

Zorgzaam: een goede eigenschap, maar ook mijn valkuil!
Soms iets te zorgzaam en daardoor te veel hooi op mijn vork nemen.

 

Blog 4: van vlokkentest tot 1e verjaardag

09 september 2018

Leuk dat je weer meeleest!

Vandaag een blog over onze mooie zoon Diede. 14 september hopen we zijn 1e verjaardag te mogen vieren en voor ons is dat hééél bijzonder!

Diede zijn komst was voor ons namelijk een heel traject aan medici die met ons meekeken.

Zwanger worden was voor ons gelukkig geen issue, maar wel bestond er een kans van 25% dat hij, net als zijn zusje Mette*, zou overlijden aan 1 van de meest zeldzame stofwisselingsziekten ter wereld.

Vanaf het moment dat ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had, kon ik eigenlijk alleen maar huilen.

Het was net 9 maanden geleden dat we Mette hadden begraven, was ik hier echt wel klaar voor?!

Na Mette haar overlijden had ik immers uitgesproken dat ik, zodra alle uitslagen e.d. binnen waren, niet te lang wilde wachten met zwanger worden. Een maand na de uitslagen was ik al zwanger..

Het huilen kwam door onmacht, we hadden totaal geen grip op de situatie, we konden niets doen, enkel hopen en bidden dat dit kindje gezond zou zijn..

Toen ik 11 weken zwanger was werd er een vlokkentest gedaan. Er werd ons verteld dat i.v.m. de complexiteit van de ziekte, het wel 3 weken kon duren voor de uitslagen binnen waren. Ik kan je vertellen dat die test alleen al angstaanjagend was.. een klein slangetje dat je op de echo langs je kindje ziet schuiven.. een hoest, een nies of een verkeerde beweging kon dat kleine wezentje al in gevaar brengen.

Gelukkig kwam na 3 dagen de uitslag; hij is gezond!

Vanaf dat moment konden we eigenlijk pas beseffen dat we echt zwanger waren, wat een geluk!! Want wat hadden we gedaan als het mis zou zijn? Ik wil er niet meer aan denken..

De rest van de zwangerschap verliep met veel controles in het ziekenhuis. Elke 2 weken een echo, elke maand een groeiecho en ik moest de hele zwangerschap aan de medicatie, i.v.m. het lage geboortegewicht van zijn zusjes.

De doctoren hoopten dat ik hem in ieder geval 36 weken kon blijven dragen, uiteindelijk hebben we de 38 weken gehaald, maar daarvoor moest ik wel om de dag naar het ziekenhuis voor een echo en CTG.

Diede werd geboren op 14 september, wat een spanning, hij deed het gelijk zo goed en maar liefst 2970 gram!!

De eerste weken heb ik me best onzeker gevoeld.

Na het verlies van Mette ben ik beschadigd geraakt en minder vertrouwensvol.

Een regelmatige blik op de wieg, soms maar even slapen in de box, zodat ik hem beter in de gaten kon houden, ook i.v.m. zijn verborgen reflux waar hij behoorlijk veel last van had.

Naarmate hij ouder werd, kwam ook het genieten. Want wat is het een heerlijk mannetje!

Diede is een erg tevreden baby, hij sliep vrij vlot al de hele nacht door en dronk goed zijn flessen leeg.

Zolang Diede goed te eten krijgt en overdag 2 uurtjes slaap pakt (het is geen echte slaper 😉 ), kun je altijd een lach van hem krijgen!

Nu hij 1 jaar wordt kan ik op een mooie tijd terug kijken, ik heb van deze tijd veel bewuster genoten dan bij Annemie.

Dat komt echt door de bagage die je meedraagt..

En nu ik dit schrijf staat hij lekker in de box het behang van de muren te plukken en krijg ik luchtkusje van hem, zo lief!!

Tot een volgende blog, liefs Nathalie!!

Blog 3: Tijd is alles..

25 juni 2018

Dag lieve volgers!

Leuk dat jullie weer meelezen!

Tijd is alles..

Er wordt mij vaak de vraag gesteld hoe ik het toch allemaal doe met een jong gezin, een administratiekantoor en een goedlopende webshop.
Vaak antwoord ik een beetje lacherig met ‘tja’ en haal mijn schouders op.

Vandaag wil ik jullie weer meenemen in een stukje van mijn leven, dus hup; met de billen bloot!

Maar waar begin ik dan?

Voordat wij kinderen mochten krijgen was ik eigenlijk helemaal niet zo druk, tot dusver herkenbaar voor velen van jullie 😉
Nadat Annemie werd geboren viel het ook nog wel mee; hier en daar eens een flinke administratieklus waar ik mij vol in stortte, maar vrije tijd en quality-time genoeg voor mijn gezin, familie, vrienden en hobby’s.
Na de geboorte en het overlijden van Mette werd dat anders..

Ik moest wat om handen hebben, iets doen, want stil zitten was er niet bij.
Stil zitten betekende dat mijn hoofd ging malen. Soms is dat malen wel even goed, maar ik merkte dat het mij meer en meer verdrietig maakte en dat was iets waar ik absoluut niet mee om kon gaan.
De webshop was voor mij DE oplossing en toen de webshop eenmaal groeide en meer vorm begon te krijgen merkte ik aan mijzelf dat ik hier zo ontzettend veel voldoening uit haalde.
Maar dit betekende ook dat ik sommige stukjes van mijn leven moest inleveren..
Wat op zich op sommige vlakken ook niet veel verschil maakte, want na zo’n heftige periode in je leven leer je ontzettend goed wie nou je echte vrienden/familie zijn en houd je juist dat groepje vast dat altijd voor je klaar staat.

Dus het werd iets minder socializen en meer werken.. maar wel; volop genieten!!

In januari 2017 kwamen we tot de ontdekking dat we opnieuw een kindje mochten verwachten.
De periode van de eerste 12 weken was ontzettend zwaar voor ons, want wat nou als het kindje dezelfde ziekte als Mette had??
Gelukkig kregen we te horen dat we in verwachting waren van een gezonde zoon, ons geluk kon niet op!

En eigenlijk zit ik nog steeds op die roze wolk, want wat kan ik toch ontzettend van onze prachtige kinderen Annemie en Diede genieten!
Annemie met haar pittige karakter (bijna 4 jaar) en Diede die alles leuk vindt zolang hij maar te eten krijgt (9 maanden).

Toch vind ik het soms lastig om de balans te vinden tussen mijn gezin, mijn sociale leven, hobby’s en werk.

Hoe deel ik mijn dagen dan in?

Ik ga nooit voor 9:30 uur aan het werk.
Huh? Juist ja, quality-time, elke dag opnieuw!
Annemie en Diede zijn niet echt ochtendmensen, dus lekker ontspannen de dag beginnen vind ik erg belangrijk!

16:30 uur stopt mijn werk (over)dag haha.
Nog even boodschapjes ophalen, de kids ophalen, lekker eten koken en wachten tot papa thuis komt.

Het heeft wel een keerzijde hoor, mijn werkrooster, want ik werk zeker 2 á 3 avonden per week thuis of in mijn atelier.
Maar ook dan pas vanaf 19:30 uur, eerst de kids naar bed brengen!

De weekenden proberen we, op verjaardagen na, vrij te houden.
Minimaal 1 x per 2 weken echt even wat leuks doen met de kinderen vinden wij erg belangrijk.
Even lekker zwemmen, of bijvoorbeeld een dagje dierentuin o.i.d.

Nou moet ik bekennen dat Rik en ik weinig tijd vrij maken voor elkaar, ook Rik is een druk baasje waardoor wij vaak onze avonddiensten thuis op elkaar afstemmen, zodat de ander aan het werk kan..

Dus mochten jullie geniale tips hebben voor deze papa en mama voor een leuk avondje uit?
Deel het met me!!

Veel liefs, Nathalie

Blog 2: Voor later..

06 mei 2018

Het heeft even geduurd, mijn 2e blog!

Op het moment ben ik namelijk ontzettend druk achter de schermen met de groei van de shop.   Zo heb ik afgelopen vrijdag het nieuwe format voor de shop mogen bekijken, wauw; die gaan jullie leuk vinden!!

Per 1 juni krijgt I Luf Stuff versterking!

Het is voor mij lastig bij te benen, de vele bestellingen, waardoor ik soms veel tijd moet opofferen die ik anders met mijn gezin zou doorbrengen, dat moet dus anders!

Een heleboel leuke ontwikkelingen, want er is ook een nieuwe BABYGYM in de maak!!!!

Ik houd jullie nog even in spanning, ik verwacht dat deze over enkele weken bestelbaar is!

Maar nu wat anders…

Met Moederdag in aantocht heb ik vaak bezinningsmomentjes.. in de auto, tijdens de koffie, voor het slapen gaan..

Dit wordt mijn 3e Moederdag zonder onze lieve Mette, maar mijn 1e Moederdag met Diede in ons midden.

Wat ben ik toch ontzettend blij dat hij nu in ons midden is, het maakt het verdriet zoveel draagbaarder..

Maar waar ik nu vooral mee worstel; wat nou als IK er niet meer ben?

Je zult denken; Zo! Waar haalt ze die vandaan?

Afgelopen week is de beste vriendin van mijn zusje overleden aan de meest verschrikkelijke ziekte die er bestaat. Ik beschouw haar als een heldin..

Nu ik dit schrijf krijg ik kippenvel op mijn armen en rollen de tranen over mijn wangen..

Een jonge prachtige meid, laat haar 2 zoons van 3,5 jaar, haar verloofde, familie en vrienden achter.. Ze maakte een mooie afscheidskist voor haar zoons, met cadeaus voor verjaardagen, speciale gelegenheden, brieven, etc.. Tot 2 dagen voor haar overlijden is zij hier druk mee bezig geweest.

Ik heb niets anders dan respect voor haar, wat een ontzettende strijder, leeuwin, gevochten tot het bittere einde..

Het zet je weer met beide benen op de grond, want voor iedereen geldt dat het leven niet eeuwig is.

Ik wil hier iets mee doen, want wat geef ik Annemie en Diede mee mocht ik er niet meer zijn?

Herkennen jullie dit gevoel? Hebben jullie hier ideeën voor of hebben jullie hier zelfs een plan voor?

Ik lees het graag!

Veel liefs Nathalie xx

Mijn eerste blog

25 maart 2018

Jeej! Mijn eerste blog!
Ik wil jullie meenemen naar een kijkje achter de schermen bij I Luf Stuff.

A lot is going on!

Maar waar begon het nou eigenlijk?

12 maart 2016 werd onze tweede dochter Mette geboren, net als onze oudste dochter Annemie (zij werd met 33 weken geboren), werd ook Mette 5 weken te vroeg geboren. Het voelde als thuiskomen op de kinderafdeling in Heerenveen en we hoopten ook haar met een week of 3 mee naar huis te mogen nemen. Helaas liep dit totaal anders en zaten we 8 dagen na haar geboorte in het UMCG met een meisje dat leed aan één van de meest zeldzame stofwisselingsziekten. 2 dagen later moesten we besluiten dat het genoeg was, Mette had gestreden als een leeuw, ze kon niet meer..

Na een maand met zwangerschapsverlof thuis te hebben gezeten met een dreumes van 1,5 jaar, maar zonder ons kleine meisje Mette, besloot ik dat ik iets moest gaan doen. Babynestjes naaien, voor bekenden in mijn omgeving.

Heerlijk, even mijn hoofd leeg maken!

Maar van een babynestje, werd het een babygym, een jurkje, een broekje, etc..

I Luf Stuff was geboren!

Nu 2 jaar later, ben ik nog altijd ontzettend dankbaar dat I Luf Stuff een succes is en ik nog altijd mensen mag blijmaken met mijn handgemaakte items! Ik realiseer me elke dag weer, dat zonder Mette haar overlijden (natuurlijk had ik haar liever bij me gehad!), er geen I Luf Stuff zou zijn!

Nog elke dag groeit de webshop, zo hard, dat het voor mij soms lastig is bij te benen met 2 jonge kinderen.
Om I Luf Stuff nog beter te laten groeien, ben ik achter de schermen druk bezig om een collectie te ontwerpen.

Volgende week zal ik jullie meer vertellen!

Veel liefs, Nathalie

0
0
Je winkelmand
Je winkelmand is leegTerug naar winkel
Calculate Shipping